“Come…let us pray for her…”(Kom laten we bidden voor haar!) Eén van onze docenten heeft erge rugpijn en voordat we de les begint, bidden we voor haar.
“How is Misha? We pray for him!” (Hoe gaat het met Misha, we bidden voor hem!). Eén van de studenten spreekt ons aan. Misha heeft koorts en ligt op bed. Deze student is zeker niet de eerste die dat tegen het ons zegt.
“What is your prayrequest? We can pray for each other.” (Heb jij een punt om voor te bidden? Dan kunnen we voor elkaar bidden) We zitten bij elkaar met onze ‘tutor-groep’. Elke dinsdag-en vrijdagmorgen hebben we samen een bezinningsmoment. Deze keer bidden we voor elkaar.
“Ask God what He has to say to you through His Word” (Vraag God wat Hij je door Zijn Woord te zeggen heeft). Na de weekopening vraagt de spreker om stilte, zodat iedereen persoonlijk tot God kan bidden nadat we uit de Bijbel hoorden.
“Can somebody pray before he starts?” (Kan iemand voor hem bidden, voordat hij begint?) Een gastspreker staat op het punt om een lezing te houden, door één van de studenten wordt voor hem gebeden
Bidden. Natuurlijk, dat doen we ons hele leven al. Gebed is zo belangrijk! Maar…wat is er nog veel wat we kunnen leren van onze medechristenen hier op All Nations. Bidden voor onze dagelijkse behoeften, die wij al snel te vanzelfsprekend vinden om voor te bidden. De tijd nemen om stil te zijn, te bidden nadat God door Zijn Woord gesproken heeft, in plaats al snel weer over te gaan tot de orde van de dag, bidden…en dan daar ook daadwerkelijk iets van verwachten!
Het bidden…zomaar één voorbeeld uit ons leven hier. Ons leven hier met zoveel verschillende culturen, zoveel verschillende gewoontes, zoveel wat anders is als wat we gewend zijn, maar ook zo waardevol en zoveel om van te leren.

Inmiddels hebben we al vier weken elke dag les (behalve het weekend). Onderwerpen die langskomen zijn actueel: wat ervaar je als je op het punt staat om missiewerk te gaan doen in een andere cultuur? Wat ga je straks ervaren als je in het land bent? Na de eerste weken dat alles nog nieuw is (honeymoon genoemd), komt er ook een periode dat alles moeizaam gaat.. je mist je ‘oude leven’ met het bekende eten, je familie en vrienden, de warmte is niet alleen ‘lekker’, maar ook uitputtend, de drukke stad is dan niet alleen maar meer interessant, maar ook vies, stoffig en lawaaiig…het leven gaat moeizaam.. de cultureshock genoemd! Dan vraag je je wel af…hoe zal dat straks bij ons gaan? Hoe zullen wij het gaan ervaren? Zal het meevallen of tegenvallen? Hier zeggen ze….wees niet ongerust…het hoort erbij en zal ook weer over gaan. Zó goed om dit soort dingen van te voren te weten en er niet compleet door overvallen te worden! Gisteren sloten we de module over ‘cultuur en religie’ af met les over het Hindoeïsme. De les werd gegeven door iemand die als Hindoe is opgegroeid en bekeerd is tot het christendom. Dus echt een verhaal ‘van binnen uit’! Dat was indrukwekkend. In een cultuur (Aziatisch) waarin familie en community heel belangrijk zijn, de hele familie Hindoe is, zelf christen worden. Dat is verwarrend en moeilijk. Met zijn ervaring mocht hij waardevolle en ook aangrijpende dingen met ons delen. Het feit dat een Hindoe nooit de zekerheid van een eeuwig leven zal bereiken, is zo zonder hoop. Het Hindoeïsme wordt ook wel zo genoemd: a longing to know God (een verlangen om God te kennen), maar dat bereiken ze in hun geloof dus nooit. Alleen door Jezus Christus is er redding mogelijk. Bidt u met ons mee dat deze mensen over Hem mogen horen?

De gebeden voor Misha zijn trouwens verhoord😊, hij mocht opknappen na een paar dagen en geniet weer heerlijk van de prachtige omgeving hier! Gisteren was het wel wat regenachtig. Maar bijna alle dagen van de weken dat we hier nu zijn, hebben we genoten van de zon, het buiten zijn en de herfst die hier langzaam zijn intrede doet. Bomen die verkleuren, eekhoorntjes die druk bezig zijn met de wintervoorraad aan te leggen, kastanjes zó veel, dat is niet aan te rapen 😊 (al denkt Misha van wel…de verzameling op zijn kamer groeit gestaag…). De lieve mensen om ons heen zorgen er ook voor dat Misha went aan het in het Engels aangesproken te worden, daarop te reageren, spelletjes en grapjes te maken met ‘anderstaligen’ enz. Dat is op een hele ontspannen en fijne manier een goede voorbereiding voor hem voor straks!
All Nations is nu echt even ons ‘tijdelijke thuis’!